• Πώς επαναπροσδιορίζει  κανείς τον κεντρικό άξονα πεποιθήσεων που του εξουσιάζουν την ζωή, καθιστώντας τον αδύναμο να την πάρει στα χέρια του;

• Αλλάζουμε μέσα από θετικές δηλώσεις που τις δημιουργούμε μέσα από νευροσυσχετισμούς. Από ποιο  ενεργειακό κέντρο  μέσα μας καλλιεργείται αυτή η αλλαγή και πώς μπορούμε τις δηλώσεις να τις βιώνουμε, χωρίς το μυαλό να σαμποτάρει την πράξη της αλλαγής αυτής;

• Πώς μπορούμε να διατηρήσουμε την επαφή με το ενεργειακό κέντρο μας , τον «τόπο» αυτόν  μέσα μας όπου εν-υπάρχει το ασυνείδητο;

Είμαστε μαθημένοι να δρούμε και ν’ αντιδρούμε βάση ενός συστήματος «πεποιθήσεων», «πρέπει» και «ρόλων» που έχουμε επιλέξει και που μας βολεύουν. Αυτές οι «πεποιθήσεις»  και τα «πρέπει» συνήθως έρχονται σε ρήξη με τα αληθινά μας «θέλω».

 Αυτή η ρήξη δημιουργεί μέσα μας:

•   Θλίψη, αφού δεν εκφράζουμε την αλήθεια μας,
•   ενοχές, αφού δεν δρούμε βάση των επιθυμιών και των αναγκών μας,
•   καταπίεση, αφού δεν έχουμε τον έλεγχο  της ζωής μας, αποξένωση από τον ίδιο μας τον εαυτό,         αφού δεν τον «ακούμε» !

 Αυτές τις «πεποιθήσεις», τα «πρέπει» και τους «ρόλους» που υποδυόμαστε τα υπερασπιζόμαστε    με πάθος, αγνοώντας το γεγονός ότι αυτά είναι οι λόγοι της δυστυχίας μας.

• Πώς παύουμε να υποδυόμαστε ρόλους που υιοθετούμε για να ικανοποιήσουμε κοινωνικο-ψυχολογικές ανάγκες και πώς μπορούμε να ζήσουμε, σε αρμονία με την οργανική αλήθεια μας, δηλαδή τον «εαυτό» μας απαλλαγμένο από το «εγώ» μας;
• Γιατί αγνοούμε την «ύπαρξη» μας;
• Πώς αναδύουμε την «ύπαρξη» μας;
• Πώς μαθαίνουμε να αγαπάμε ό,τι πιο πολύτιμο έχουμε – την  «ύπαρξη» μας;

Έχουμε αδρανήσει την επικοινωνία μας με το ασυνείδητο κομμάτι του εαυτού, το οποίο είναι αγνό και πρόθυμο,εάν το φροντίσουμε, να μας ανοίξει έναν καινούργιο κόσμο, αυτόν τον κόσμο που εμπεριέχει μέσα του την «ύπαρξή» μας!

Πέρα από την θεωρητική γνώση, υπάρχει και η βιωματική γνώση, η οποία είναι το πιο ουσιαστικό εργαλείο του ανθρώπου για επικοινωνία με την αλήθεια του. Το σώμα μας όταν εναρμονιστεί με την σκέψη που προσδιορίζει το συναίσθημα μας, τότε μόνο λαμβάνει πληροφορίες που αναδύονται μέσα από το ασυνείδητο και προβάλλουν την αλήθεια μας, η οποία πολλές φορές συγκρούεται με την πραγματικότητα.  Άλλο είναι η πραγματικότητα που βιώνουμε και  άλλο η αλήθεια που φέρουμε ως οντότητες!

Γι’ αυτό όταν δουλεύουμε με τον εαυτό μας, οφείλουμε να λαμβάνουμε θεωρητική αλλά και βιωματική γνώση! Μόνο τότε παράγεται οργανική αλλαγή που συνδέει το συνειδητό με το ασυνείδητο. Εφόσον το συνειδητό είναι μόνο 10% και το ασυνείδητο μας 90%, είναι αναγκαία προϋπόθεση για αλλαγή να καλλιεργήσουμε την επικοινωνία μας με το ασυνείδητο.  

 Γιατί πρέπει να κάνει κανείς βιωματική δουλειά μέσα από τις ασκήσεις της Mεθόδου;

 Γιατί μέσα από την Μέθοδο δουλεύουμε, διεγείρουμε, καλλιεργούμε την επαφή με τα ασυνείδητα «κλειδωμένα» κομμάτια μας .

Τα κομμάτια του εαυτού μας τα οποία έχουμε θαμμένα, τα κομμάτια του εαυτού μας, που εάν είμαστε σε επικοινωνία μαζί τους, μας αποκαλύπτουν πτυχές ενός εαυτού, που δεν είναι γνώριμος ούτε καν σε εμάς, εφόσον ποτέ δεν έχουμε ασχοληθεί μαζί του.

 Μέσα από την βιωματική δουλειά με την Μέθοδο φωτίζεται η «ύπαρξή» μας και η αλλαγή γίνεται αντιληπτή από το συνειδητό μας. Με την Μέθοδο δουλεύουμε τις πέντε αισθήσεις, το μνημονικό ασυνείδητο, την επικοινωνία με τον εαυτό μας.

Ο άνθρωπος επικοινωνεί μέσα από τις πέντε αισθήσεις του. Εάν του αφαιρέσεις μια από αυτές, η μορφή της επικοινωνίας αλλάζει. Εάν του αφαιρέσεις τις αισθήσεις, ο άνθρωπος αδυνατεί να επικοινωνήσει. Καταλαβαίνουμε και κατανοούμε τον κόσμο μέσα από τις πέντε αισθήσεις.

Καθώς ενηλικιωνόμαστε,  το δώρο του να ανακαλύπτουμε τον κόσμο μέσα από τις αισθήσεις, όπως όταν είμαστε μωρά – π.χ. μέσα από την γεύση μιας κρέμας για πρώτη φορά, το άκουσμα ενός γαυγίσματος για πρώτη φορά, το άγγιγμα στο βελουδένιο τρίχωμα μιας γάτας για πρώτη φορά, την αίσθηση του νερού επάνω στο σώμα για πρώτη φορά και χιλιάδες παρόμοια παραδείγματα –  συνθήκες τις οποίες  θεωρούμε δεδομένες, το δώρο αυτό, το κλειδώνουμε σε ένα ντουλάπι στο υπόγειο και πετάμε το κλειδί. Ξεχνάμε, αδρανοποιούμε την λειτουργία της παρατήρησης του εαυτού και του  κόσμου γύρω μας, ξεχνάμε και αδρανοποιούμε να αναγνωρίζουμε, να αποδεχόμαστε και να δίνουμε  «αξία» στις έννοιες και στις καταστάσεις, ξεχνάμε και αδρανοποιούμε να προσδιορίζουμε την απόλαυση σαν να ήταν η πρώτη φορά. Θεωρούμε τον «συμπαντικό κόσμο» δεδομένο και παύουμε να ξανά – ανακαλύπτουμε , να ανανεώνουμε μέσα μας την αίσθηση ενός κόσμου, που μόνο δεδομένος δεν είναι.

Μέσα από την Μέθοδο ανακαλούμε τις μνήμες μας σε σχέση με την απόλαυση και την χαρά των αισθήσεων, μέσα από τις οποίες επικοινωνούμε τις ανάγκες μας και τα “θέλω” μας.

Εφόσον διεγείρουμε τις μνήμες αυτές και αρχίζουμε πλέον να εστιάζουμε σε πράγματα που θεωρούμε δεδομένα, δημιουργούμε  την δυνατότητα  μια μορφής επικοινωνίας  η οποία είναι σε πλήρη σύνδεση με την ύπαρξη και  όχι με το εγώ .

ΜΑΘΑΙΝΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΛΛΙΕΡΓΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΜΑΣ , ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΕ ΕΠΑΦΗ ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΜΑΣ, ΝΑ ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΟΥΜΕ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΟΝΟ ΤΡΟΠΟ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ, ΔΗΛΑΔΗ ΤΙΣ ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ ΜΑΣ,  ΝΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΜΑΣ!

ΜΑΘΑΙΝΟΥΜΕ ΝΑ ΠΡΑΤΤΟΥΜΕ  ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ !

Μαρία Τσαρούχα

Method Acting Teacher