Το να τραγουδάς ότι αγαπάς είναι διαφορετικό από το να αγαπάς ότι τραγουδάς… είναι μια άσκηση ελευθερίας ….Με τον Λάκη μοιάζουμε. Ο «χώρος» στον οποίο χωράει η κάθε δημιουργία δική του ή δική μου ξεχωριστά έχει κοινές συνισταμένες , εμπεριέχει ως βασικά κίνητρα την αγάπη, την επιθυμία, το ρίσκο, την εμπιστοσύνη στο πρωτεύον ένστικτο, την αποδόμηση. Με αυτές τις έννοιες ως συστατικό της συνεργασίες μας ο Λάκης δόθηκε στα «ευγενικά τραγούδια», εγώ ερμήνευσα. Σε ευχαριστώ φίλε μου Λάκη για την χαρά που μου χαρίζεις!
Και ευχαριστώ όλους τους σπουδαίους δημιουργούς που τους γνώρισα μέσα από τα τραγούδια που εμπνεύστηκαν, κάθε τραγούδι μια ιστορία που ανήκει σε όλους εμάς, κάθε ιστορία άφθαρτη να ακμάζει σε παρόντα χρόνο, ακόμα και εάν οι μενεξέδες δεν υπάρχουν πια…
Μαρία Τσαρούχα

… «κομμάτια»… της ψυχής μου… «κομμάτια» …της παιδικής μου ηλικίας… «κομμάτια» …που επιθυμώ να είναι ζωντανά και σήμερα.
Καλλιτέχνες που με έκαναν και με κάνουν ευτυχισμένο και καλύτερο άνθρωπο….Νιώθω μεγάλη ευθύνη γιατί πρώτη φορά έχω την τιμή να υπηρετήσω ολοκληρωμένο κύκλο δώδεκα ευγενικών τραγουδιών, υπέροχων ανθρώπων –δημιουργών!! Δεν κρύβω την συγκίνηση που αισθάνομαι όταν τα ακούω και δεν τα ξεχνάω βέβαια ακόμα και εάν έχουν περάσει ατέλειωτα χρόνια…Συνταξιδιώτης η αγαπημένη μου, πολυσύνθετη Μαρία Τσαρούχα…
Λάκης Παπαδόπουλος

[learn_more caption=” O μουσικοκριτικός Λάμπρος Λιάβας μιλά για τα ευγενικά τραγούδια”] Συμπληρώνοντας μια θητεία 30 χρόνων στο τραγούδι, ο Λάκης υπογράφει πια με το επίθετό του (Παπαδόπουλος), αλλά εξακολουθεί να διατηρεί τη νεανική ευαισθησία και τις ανησυχίες του «Λάκη με τα ψηλά ρεβέρ». Παραμένει ένας προικισμένος τραγουδοποιός, με γερές μουσικές βάσεις, βαθιά μελωδική φλέβα κι εσωτερική αίσθηση του ρυθμού. Αν κι έχει αποδείξει ότι θα μπορούσε να ακολουθήσει τις συνταγές της εμπορικής δισκογραφίας, παρόλ’ αυτά δεν επαναπαύεται σε δοκιμασμένα στερεότυπα, διατηρώντας ένα προσωπικό ύφος και ήθος, με ποιότητα και συνέπεια στις επιλογές του. Έτσι, σ’ αυτή την καινούργια δισκογραφική του πρόταση, χωρίς στεγανά και συμπλέγματα, χτυπάει φλέβα και φέρνει στην επιφάνεια τις λυρικές μελωδίες κάποιων εκλεκτών μουσικών του «προγόνων», κυρίως από τις δεκαετίες του ’50 και του ’60. Τραγούδια αγαπημένα αλλά και ορισμένα λιγότερο γνωστά (κρυμμένα διαμαντάκια θα τα λέγαμε!..) που έγραψαν εξαιρετικοί συνθέτες, όπως ο Κώστας Γιαννίδης, ο Μενέλαος Θεοφανίδης, ο Ζακ Ιακωβίδης, ο Νίκι Γιάκοβλεφ, ο Γιάννης Βέλλας, ο Σπήλιος Μεντής κ.ά. Στις πρώτες εκτελέσεις τους τα ανέδειξαν φωνές που σφράγισαν μιαν ολόκληρη εποχή του ελληνικού τραγουδιού: Δανάη, Νίκος Γούναρης, Φώτης Πολυμέρης, Τώνης Μαρούδας, Ιωάννα Γεωργακοπούλου, Μαίρη Λω, Τρίο Καντσόνε κ.ά. Οι συνθέτες και οι ερμηνευτές αυτής της γενιάς (παρ’ όλο τον παραγκωνισμό και την ετικέτα του… ρετρό που τους επιφύλαξε η επικράτηση του «έντεχνου – λαϊκού») απέδειξαν ότι το «ελαφρό» τραγούδι αποτελεί τελικά μια πολύ σοβαρή υπόθεση!.. Οι καλλιτέχνες αυτοί υπήρξαν, πάνω απ’ όλα, εξαιρετικά καταρτισμένοι μουσικοί που γνώριζαν σε βάθος πώς να δομήσουν, να εναρμονίσουν, να ενορχηστρώσουν, να αποδώσουν μια μελωδία. Αν και δεν ευτύχησαν πάντοτε από στιχουργικής πλευράς, πολλά από τα κομμάτια τους αποτελούν λαμπρά δείγματα της «μεγάλης τέχνης των μικρών τραγουδιών»!.. Ο Λάκης Παπαδόπουλος, μέσα από τις διασκευές του, αποδέχεται την «εκλεκτική συγγένεια» που τον συνδέει μαζί τους και επιχρωματίζει τις μαυρόασπρες φωτογραφίες τους με ηχοχρώματα τολμηρά και ευφάνταστα. Πετυχαίνει σ’ ένα πείραμα αρκετά ριψοκίνδυνο, που εύκολα θα μπορούσε να ολισθήσει σε θολή αναπαραγωγή ή ακόμη και σε… καρικατούρα του πρωτοτύπου! Και πετυχαίνει γιατί είναι φανερή η αγάπη και ο θαυμασμός του προς αυτούς τους συχνά αγνοημένους και παρεξηγημένους εργάτες του ελληνικού τραγουδιού, με τους οποίους ο Λάκης και η γενιά του (στην οποία ανήκω κι εγώ) συνδέονται με δεσμούς …ραδιοφώνου. Πράγματι, η πολύχρονη θητεία του ως ακροατή και ως ραδιοφωνικού παραγωγού τον έχει εφοδιάσει με κάθε λογής πολύτιμα ακούσματα που, σαν παραπόταμοι, τροφοδοτούν τη μελωδική φλέβα του. Αυτή η μουσική «κληρονομιά» αναβαπτίζεται στη τζαζ-ροκ φύση του (χωρίς… φόβο, αλλά με πολύ πάθος) κι από την ένωσή τους προκύπτει ένας προσωπικός κώδικας έκφρασης που συνδυάζει αρμονικά το παλαιό με το σύγχρονο, το μοντέρνο με το διαχρονικό. Στο ίδιο πνεύμα και η ενορχήστρωση, λιτή και προσεγμένη, έρχεται να συνδυαστεί με τις ερμηνείες των τραγουδιών από τον ίδιο τον Λάκη και τη Μαρία Τσαρούχα, η οποία με ευαισθησία και θεατρικότητα καταθέτει την αίσθηση μιας νεότερης γενιάς απέναντι σ’ αυτό το ρεπερτόριο. Έτσι, κατορθώνουν να «αερίσουν» αυτά τα «ευγενικά τραγούδια», να τα συστήσουν και να τα επικοινωνήσουν σ’ ένα νεότερο ακροατήριο, χαρίζοντάς τους μια «δεύτερη ζωή» που επιβεβαιώνει τη δύναμη και τη γοητεία τους στο σήμερα!
Λάμπρος Λιάβας[/learn_more]

Αντώνη Λαδόπουλε σ ευχαριστούμε για την ευγενική και πρόθυμη συμμετοχή σου !
Φίλε Κώστα Αναδιώτη σε ευχαριστούμε για την ευγένεια, την υπομονή και την ενεργή συμμετοχή σου στην πραγματοποίηση αυτού του ονείρου!
Νίκο , Ανέστο ευχαριστούμε για την φιλική προσφορά σας και το ποιοτικό αποτέλεσμα!
Ευχαριστούμε τον Μίλτο Καρατζά για την εμπιστοσύνη και την αγάπη με την οποία προσωπικά περιέβαλε τα «ευγενικά τραγούδια» μας!
 Έχουμε την τύχη και την χαρά να συμμετέχουμε στο ξεκίνημα της εταιρείας Cobalt … ευχές για πολλούς πλατινένιους δίσκους με ποιοτικά τραγούδια ευγενικά!

Λάκης – Μαρία

Το CD κυκλοφορεί στα δισκοπωλεία από τη Final Touch (distributed by Cobalt)